Εκδήλωση με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη



Ο χαιρετισμός  του Θεόδωρου Σπηλιόπουλου «στη συγκέντρωση που διοργάνωσε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Χαϊδαρίου,  με ομιλητή τον Παναγιώτη Λαφαζάνη»


Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,

Στην πολιτική ορκωμοσία που κάναμε μαζί με τον Κώστα τον Φωτεινάκη, και στην δήλωση που ακολούθησε, είπαμε ότι θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, μαζί με εσάς, για να αλλάξουμε την κατάσταση στο Χαϊδάρι.

Αλλά αυτό δεν αρκεί. Πρέπει να αλλάξουμε και την κατάσταση συνολικά στην κοινωνία. Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει. Το σύστημα θέλει να μας γονατίσει. Θέλει να μας βάλει να υπογράψουμε δήλωση. Δεν μας στέλνει σήμερα στη Μακρόνησο. Αρκεί,  όταν ένας νέος άνθρωπος σπρώχνεται και πέφτει από το τρόλεϊ να «γράψεις ένα άρθρο για τον τζαμπατζή» αντί να καταγγείλεις «τους κεφαλοκυνηγούς και το σύστημα, να μείνεις βολεμένος στον καναπέ σου». Σε θέλει ανίσχυρο, πεισμένο ότι μαζί τα φάγαμε ή ότι όλοι ίδιοι είναι.

Στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης έχουμε ζήσει πολλά το τελευταίο χρονικό διάστημα και εγώ και ο Κώστας. Δοκιμάζονται όλα αυτά. Θέλει να σε κάνει να αισθάνεσαι το λιγότερο άβολα. Όταν βάζεις ένα μη αυτοδιοικητικό θέμα-κατά τη γνώμη τους-όπως είναι η καταδίκη της στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία, να σου λένε ότι αυτό είναι άσχετο. Λες και αυτό δεν αφορά τη ζωή των κατοίκων, αυτής της πόλης και της χώρας. Όταν λες ότι δεν συγκλήθηκε Δημοτικό Συμβούλιο, από τις 4 Ιουλίου έως 29 Αυγούστου για τα θέματα της τοπικής αυτοδιοίκησης, της υγείας και της παιδείας και μάλιστα με συγκεκριμένες αναφορές για ζητήματα που αφορούν την πόλη μας, σου λένε ότι γενικολογείς. Όταν βάζεις τις αιτίες που γεννούν τη διαφθορά και τη διαπλοκή, ώστε ο πρώην αντιδήμαρχος να είναι στη φυλακή, σου λένε ότι δεν είσαι συγκεκριμένος. Όταν ζητάς διαπαραταξιακή επιτροπή οικονομικών για να κάνεις  φύλλο και φτερό για όλες τις συμβάσεις και ζητάς εξηγήσεις για τα τραπεζοκαθίσματα που έχουν φτάσει μέχρι το δρόμο, για τις ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ και τις ιδιωτικοποιήσεις στις κοινωνικές δομές του Δήμου όπως το πνευματικό κέντρο, τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, το Κολυμβητήριο και άλλα, σου λένε ότι το παρακάνεις και δεν ασχολείσαι με τις οσμές και τα σκουπίδια.

Όταν λες ότι πρέπει να κουβεντιάσουμε την εναλλακτική μας πρόταση για την μείωση των απορριμμάτων και καταγγέλλεις τις ευθύνες τους και το χοντρό παιχνίδι διαπλοκής ανάμεσα στη δικομματική κυβέρνηση και τον Μπόμπολα, σου λένε ότι γενικεύεις.

Η μονταζιέρα είναι παντού. Όχι μόνο κεντρικά. Ίσως και εδώ δίπλα μας. Θέλω να πω το εξής: Εμείς σήμερα έχουμε ανάγκη να δούμε μια τοπική αυτοδιοίκηση, που να είναι μέσα τους αγώνες. Αν κάτι χρειάζεται ο κόσμος ξέρει το πρόβλημα του και εμείς σαν Αριστερά στην τοπική αυτοδιοίκηση το δικό μας- που δεν είναι άλλο από το ότι αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε ότι σε μια κοινωνία που καταρρέει καθημερινά, όλα χρειάζεται να αλλάξουν. Ριζικά και συθέμελα. Και πρώτα από όλα η αντίληψη μας για το αν η έννοια της τοπικής αυτοδιοίκησης χρειάζεται ένα κοσμητικό επίπεδο από τη μεριά μας που να μας προσδιορίζει να μας αγχώνει, να μας προτρέπει, να μας εκθέτει σε τελευταία ανάλυση, αν δεν ανταποκρινόμαστε.

Αυτός είναι κατά τη γνώμη μου, ο όρος μαχόμενη ριζοσπαστική τοπική αυτοδιοίκηση.

Μια αυτοδιοίκηση λοιπόν που θα συμπυκνώνει τις καλύτερες παραδόσεις των εκπροσώπων της Αριστεράς, από όλες τις ένδοξες ιστορικές περιόδους που οι κόκκινοι  δήμαρχοι έγραψαν ιστορία σαν υπερασπιστές λαϊκών συμφερόντων, αλλά και ο κόσμος, η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, με μαχητικό τρόπο και όχι με τη λογική της ανάθεσης, όπως σήμερα που συμβαίνει σε πολλά τμήματα της κοινωνίας, καλούσαν τον κόσμο σε κάθε γειτονιά. Και αυτό γινότανε με δεσμούς αλληλεγγύης και συντροφικότητας. «Για αυτούς που μέναν, για αυτούς που έφυγαν», που λέει και το τραγούδι. Σήμερα λοιπόν πρέπει να δώσουμε την ιστορική εμπειρία, τη μαχητικότητα με το ρομαντικό ακτιβισμό των οικολόγων, των πασιφιστών, των φιλάνθρωπων, με την αγανάκτηση των ανθρώπων, που γέμισαν τις πλατείες μαζί μας, με την πολιτική ωρίμανση των ανθρώπων που εμπιστεύονται τη Ριζοσπαστική Αριστερά και τη Ριζοσπαστική Οικολογία. 

Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε την Αμερική. Η Αμερική είναι μπροστά μας. Ο κόσμος δεν θέλει προγράμματα. Όχι γιατί δεν επαρκούν τεχνικά. Ο κόσμος θέλει όραμα. Δεν τον ενδιαφέρει μόνο το τι, αλλά και το πως. Το τι του λείπει το ξέρει. Το πως, σημαίνει μαζί, αλληλέγγυα και αγωνιστικά. Θέλω να σας πω μια εμπειρία. Στην αρχή όταν πρωτοαναλάβαμε, με ρωτούσε πάρα πολύς κόσμος, με ποιους θα πάτε. Ποιους θα πάρετε μαζί σας. 

Τώρα τελευταία και ίσως μετά με όλα αυτά που κάνουμε όλοι μαζί το τελευταίο χρονικό διάστημα και στο Χαϊδάρι και παντού, δεν μας ρωτάνε. Θέλω πολύ επιγραμματικά να σας διαβάσω, ίσως κάποιοι διάβασαν το κείμενο μας, την πολιτική μας διακήρυξη, που έχει πολύ μεγάλη αξία. Είναι ένα συλλογικό κείμενο που το εγκρίναμε εδώ και τέσσερις μήνες περίπου. Λέει λοιπόν αυτό το κείμενο. «Σε αυτό το δρόμο που χαράσσουμε και στο Χαϊδάρι, χωράει κάθε πολίτης που τα προηγούμενα χρόνια περπάτησε μαζί μας στις μικρές και μεγάλες πορείες, που κατήγγειλε το πάρτι της ιδιωτικοποίησης, το πάρτι της  νέας φτώχειας και το παιχνιδάκι της δήθεν φιλανθρωπίας με μετόχους  χορηγούς με ονοματεπώνυμο. 

Δε χωράνε σε αυτό το παιχνίδι υπηρέτες του μνημονίου, οι γνωστοί υπηρέτες δυο αφεντάδων, αυτοί που ξαφνικά όταν το πλοίο βουλιάζει είναι πρώτοι στο ρεσάλτο, είναι οι λεγόμενοι χρήσιμοι, είναι οι λεγόμενοι γνωστές των ειδικών ζητημάτων, των μεθόδων της γραφειοκρατίας. Δεν χωράνε αυτοί με τα αναρίθμητα διδακτορικά στο ρουσφέτι, στο πλαστικό σημαιάκι, το τηλέφωνο  εκβιασμού συνειδήσεων και απειλών, οι ειδικοί της προσωπικής εξυπηρέτησης ημετέρων. Όλοι αυτοί που στην πράξη διόριζαν από το παράθυρο και επικαλούνταν  το ΑΣΕΠ για αξιοκρατία. Όλοι αυτοί που σήμερα μας κουνάνε το δάκτυλο σε μας και μας λένε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. 

Εμείς δεν λέμε ότι δεν υπάρχουν συμπολίτες μας που διαφώνησαν από την πρώτη στιγμή ίσως και μαζί μας, θεωρούσαν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Και με αυτούς όμως μπορούμε να βρούμε  τον κοινό δρόμο, όταν και αυτοί σήμερα λένε φτάνει πια. Μαζί με τις παρατάξεις και τα κόμματα της Αριστεράς, τις συλλογικότητες και τους αγώνες, έχουμε υποχρέωση να αναμετρηθούμε στο Χαϊδάρι με το παρελθόν και το μέλλον». 

Θέλω να πω μια τελευταία κουβέντα. Τρεις φράσεις: Στη χθεσινή περιοδεία που κάναμε για τη σημερινή εκδήλωση στο Δάσος με καμιά δεκαριά συντρόφους, ακούσαμε μια φράση που προσωπικά αλλά νομίζω και όλοι μας, μας περικλείει τιμή. Είπε λοιπόν μια κύρια, καμιά δεκαπενταριά χρόνια πιο μεγάλη από εμένα, όπως μας είδε να μοιράζουμε υλικό. «Τα Σκαμπάκια ξαναβγήκαν». Αυτό λοιπόν ας το κρατήσουμε όλοι. Είναι ένας τίτλος τιμής, αυτό νομίζω που είπαν, αυτό που πιθανά έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε, αυτό που τέλος πάντων έχουμε υποχρέωση να το κάνουμε. Το ότι «τα Σκαμπάκια ξαναβγήκαν», παλεύοντας για να αλλάξει η κατάσταση. 

Τελειώνω με το εξής:

Τα μεγάλα έργα δεν γίνονται από τους Δήμους.

Διεκδικούνται.

Διεκδικούνται όταν υπάρχει όραμα και εμείς  το διαθέτουμε.

Για να αλλάξουμε το Χαϊδάρι και να φέρουμε την κοινωνία των αναγκών. Τα μικρά έργα θέλουν επιμονή και χαμαλίκι. Εμείς έχουμε ένσημα και από τα δύο.


Σας ευχαριστώ.

ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΕ ΔΡΑΣΗ ΧΑΙΔΑΡΙΟΥ

ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ : Ο Θοδωρής Σπηλιόπουλος ΥΠΟΨΗΦΙΟ ΔΗΜΑΡΧΟ ΧΑΙΔΑΡΙΟΥ- ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΛΟΙΜΩΔΩΝ :Λειτουργία του Νοσοκομείου "Λοιμωδών"

Σχολιο για την Έκκληση του Δημου : ΜΗΝ ΒΓΑΖΕΤΕ ΚΛΑΔΕΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Σκαραμαγκάς : Επιτάχυνση διαδικασιών απόδοσης στους Χαϊδαριώτες της δημόσιας έκτασης 220 στρεμμάτων.

Συγκοινωνία. Προτάσεις και ενέργειες

Αριστερός δεν σημαίνει αρεστός νο 2 Η Πώς Εννοούμε οι Πολίτες σε δράση τη σχέση των πολιτών με την πόλη

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *