Κεραυνος εν (αν)αι(ρυ)θρια
του Θύμιου Γεωργόπουλου
«Έσσετ’ ήμαρ» δηλαδή «έρχεται η μέρα που…» έγραφε ο Όμηρος, πολλούς αιώνες πριν, στην Ιλιάδα (Δ’ 164, Ζ:448).
Από τις πρώτες ανατέλουσες ώρες της Δευτέρας, οι Έλληνες θα μπορούμε να λέμε «ήρθε η μέρα που….» το αύριο δεν θα είναι η σκοτεινή ανατύπωση του χτες, η νεότητα δεν θα αποτελεί κατάρα που πρέπει να εξοριστεί ή βίαια να γεράσει, η ελπίδα δεν θα αποτελεί πιά αιτία χλευασμού και η ευτυχία δεν θα είναι ακόμα μία ανενεργός (και άγνωστη) λέξη στα επίτομα ετυμολογικά λεξικά.
Μέγιστο και πρώτιστο χρέος της πολιτικής (ως ασκούμενης στο πεδίο της κοινωνικής δυναμικής) είναι η αποκατάσταση του περιεχομένου των λέξεων που ορίζουν το θαύμα της ζωής. Γιατί η αληθής πολιτική δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η χάραξη του οδικού χάρτη που (έτσι κι αλλιώς) θα βαδίσει η ζωή, και όχι η - με προσκόμματα- φραγή του δρόμου.
Όμως η πολιτική για να πετύχει τους στόχους της και να δικαιώσει τους φορείς της, δεν είναι αναγκαίο να έχει μόνο το δίκιο με το μέρος της. Επιπροσθέτως χρειάζεται ξεκάθαρη στρατηγική επιλογή, προσήλωση στον -κάθε φορά- επι μέρους στόχο, ευρεία (κατά)νόηση, υψηλή φρόνηση και μεγάλη υπομονή.
Ο παππούς μας ο Όμηρος έχει και πάλι την λύση και, μέσα από τις ιστορίες του, μας υποδεικνύει τον τρόπο. Άλλωστε πόσο πιο καθαρά να μιλήσει κανείς, όπως στην Οδύσσεια (ίσως την πιο παλιά ιστορία του κόσμου), όσο ο λυρικός παραμυθάς παππούς;
Όταν λοιπόν ο Οδυσσέας φτάνει, επιτέλους, στην Ιθάκη, έχει διακαή πόθο να πάρει πίσω τον βίος, τον κόσμο και την ζωή που του κλέψαν. Όμως παρά την μεγάλη του λαχτάρα, παρά την οργή που φουσκώνει στα στήθη, δεν επιτρέπει στο θυμικό να χαλάσει τα σχέδια του, και κάνοντας υπομονή παραμένει άγνωστος, μεταμορφωμένος σε ζητιάνο. Υπομένει προσβολές και αντέχει την χλέυη των μνηστήρων.
Ο παππούς Όμηρος μας κλείνει πονηρά το μάτι και μας διδάσκει, ότι δεν πρέπει να αναλωνόμαστε σε στείρες και φτηνές αντιπαραθέσεις, αλλά να υπηρετούμε τον ιερό σκοπό μας ακόμα και με το μεγαλύτερο προσωπικό τίμημα.
Αργότερα βέβαια, με την συνδρομή της θεάς Αθηνάς (της θεάς που εκπροσωπεί την σοφία) αφού στριμώχνει άοπλους και μεθυσμένους -σε ένα δωμάτιο- τους εχθρούς, φανερώνεται μπροστά τους και εκδηλώνει την οργή του.
Τότε όμως, πάνοπλος είναι ο Οδυσσέας και όχι αυτοί που κατασπατάλησαν τον ιδρώτα του, που ευτέλισαν την πατρίδα του, που προσέβαλαν την φαμίλια του.
Τότε εξολοθρεύει έναν–έναν τους εχθρούς και λαμβάνουν εκδίκηση τα όνειρα.
Πρώτα τον Αντίνοο. Καθόλου τυχαία βέβαια, μιάς και είναι ό μεγαλύτερος εχθρός, καθώς θολώνει τον νου των ανθρώπων και την κρίση τους.
Αντίνοος = Αντί-νόηση (δηλαδή αυτός που είναι απέναντι στο νου).
Κατόπιν στρέφεται κατά του Αμφίνομου, δηλαδή αυτού που διαστρευλώνει τον νόμο και την αληθή (φυσική) τάξη των πραγμάτων.
Ύστερα -σειρά παίρνει- ο Αγέλαος, αυτός δηλαδή που άγει τον λαό, που τον παρασύρει με ψέματα και υποσχέσεις και τον μετατρέπει σε κατευθύνομενη αγέλη.
Από τις πρώτες ανατέλουσες ώρες της Δευτέρας, οι Έλληνες θα μπορούμε να λέμε «ήρθε η μέρα που….» το αύριο δεν θα είναι η σκοτεινή ανατύπωση του χτες, η νεότητα δεν θα αποτελεί κατάρα που πρέπει να εξοριστεί ή βίαια να γεράσει, η ελπίδα δεν θα αποτελεί πιά αιτία χλευασμού και η ευτυχία δεν θα είναι ακόμα μία ανενεργός (και άγνωστη) λέξη στα επίτομα ετυμολογικά λεξικά.
Μέγιστο και πρώτιστο χρέος της πολιτικής (ως ασκούμενης στο πεδίο της κοινωνικής δυναμικής) είναι η αποκατάσταση του περιεχομένου των λέξεων που ορίζουν το θαύμα της ζωής. Γιατί η αληθής πολιτική δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η χάραξη του οδικού χάρτη που (έτσι κι αλλιώς) θα βαδίσει η ζωή, και όχι η - με προσκόμματα- φραγή του δρόμου.
Όμως η πολιτική για να πετύχει τους στόχους της και να δικαιώσει τους φορείς της, δεν είναι αναγκαίο να έχει μόνο το δίκιο με το μέρος της. Επιπροσθέτως χρειάζεται ξεκάθαρη στρατηγική επιλογή, προσήλωση στον -κάθε φορά- επι μέρους στόχο, ευρεία (κατά)νόηση, υψηλή φρόνηση και μεγάλη υπομονή.
Ο παππούς μας ο Όμηρος έχει και πάλι την λύση και, μέσα από τις ιστορίες του, μας υποδεικνύει τον τρόπο. Άλλωστε πόσο πιο καθαρά να μιλήσει κανείς, όπως στην Οδύσσεια (ίσως την πιο παλιά ιστορία του κόσμου), όσο ο λυρικός παραμυθάς παππούς;
Όταν λοιπόν ο Οδυσσέας φτάνει, επιτέλους, στην Ιθάκη, έχει διακαή πόθο να πάρει πίσω τον βίος, τον κόσμο και την ζωή που του κλέψαν. Όμως παρά την μεγάλη του λαχτάρα, παρά την οργή που φουσκώνει στα στήθη, δεν επιτρέπει στο θυμικό να χαλάσει τα σχέδια του, και κάνοντας υπομονή παραμένει άγνωστος, μεταμορφωμένος σε ζητιάνο. Υπομένει προσβολές και αντέχει την χλέυη των μνηστήρων.
Ο παππούς Όμηρος μας κλείνει πονηρά το μάτι και μας διδάσκει, ότι δεν πρέπει να αναλωνόμαστε σε στείρες και φτηνές αντιπαραθέσεις, αλλά να υπηρετούμε τον ιερό σκοπό μας ακόμα και με το μεγαλύτερο προσωπικό τίμημα.
Αργότερα βέβαια, με την συνδρομή της θεάς Αθηνάς (της θεάς που εκπροσωπεί την σοφία) αφού στριμώχνει άοπλους και μεθυσμένους -σε ένα δωμάτιο- τους εχθρούς, φανερώνεται μπροστά τους και εκδηλώνει την οργή του.
Τότε όμως, πάνοπλος είναι ο Οδυσσέας και όχι αυτοί που κατασπατάλησαν τον ιδρώτα του, που ευτέλισαν την πατρίδα του, που προσέβαλαν την φαμίλια του.
Τότε εξολοθρεύει έναν–έναν τους εχθρούς και λαμβάνουν εκδίκηση τα όνειρα.
Πρώτα τον Αντίνοο. Καθόλου τυχαία βέβαια, μιάς και είναι ό μεγαλύτερος εχθρός, καθώς θολώνει τον νου των ανθρώπων και την κρίση τους.
Αντίνοος = Αντί-νόηση (δηλαδή αυτός που είναι απέναντι στο νου).
Κατόπιν στρέφεται κατά του Αμφίνομου, δηλαδή αυτού που διαστρευλώνει τον νόμο και την αληθή (φυσική) τάξη των πραγμάτων.
Ύστερα -σειρά παίρνει- ο Αγέλαος, αυτός δηλαδή που άγει τον λαό, που τον παρασύρει με ψέματα και υποσχέσεις και τον μετατρέπει σε κατευθύνομενη αγέλη.
Η πιο παλιά ιστορία του κόσμου μας λέει και κάτι ακόμα εξόχως σημαντικό. Λέει ότι τον Αντίνοο που έγινε ο στόχος της πρώτης φονικής βολής του Οδυσσέα, η σαϊτιά τον βρήκε στον λαιμό, δηλαδή στο όργανο της ομιλίας και της επικοινωνίας.
Ο μπαγάσας ο Όμηρος από τότε φώναζε: «Κρατηθείτε μακριά και χτυπήστε την προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε.».
Ο μπαγάσας ο Όμηρος από τότε φώναζε: «Κρατηθείτε μακριά και χτυπήστε την προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε.».
Καλή σαϊτιά την Κυριακή συνέλληνες.
