Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ

Η Δημοκρατία εκτάκτου ανάγκης... 
 

Ο δογματικός Ορθόδοξος οπορτουνισμός του ΚΚΕ
 

και η Αριστερά του Τίποτα του κ. Πανούση.

Αν κάποιος δεν μπορεί να δει την μάχη για τα αστικά δικαιώματα σαν βασικό μοχλό πίεσης για εκδημοκρατισμό της πολιτικής ζωής, τότε δεν έχει επίγνωση των δυσκολιών που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας στο εσωτερικό μέτωπο.

Αν δεν κατανοήσει επίσης το τεράστιο ειδικό βάρος που έχει το εσωτερικό μέτωπο στις διεθνείς σχέσεις και διαπραγματεύσεις, σημαίνει ότι κάνει λάθος ιεραρχήσεις και αξιολογήσεις για εχθρούς και φίλους αυτής της κυβέρνησης.

Το μέτρο επιτυχίας του λαϊκού προ τάγματος πια, δεν είναι ΜΟΝΟ οι λαϊκές κινητοποιήσεις οι πορείες, οι συγκεντρώσεις. Το πραγματικό αριστερόμετρο σ αυτή την παγκόσμια διαμάχη για το που θα γείρει η ζυγαριά σε αυτή την μάχη τιτάνων και γιγάντων της σύγχρονης πολιτικής σκακιέρας, είναι η συστράτευση της κοινής γνώμης σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Συγκεκριμένα δεν είναι τυχαίο που στο σύνολο των δημοσκοπήσεων οι ερωτήσεις έχουν τον εξής τύπο συμφωνείτε πλήρως η σχεδόν πλήρως, κρίνετε θετικό ή σχεδόν θετικό το έργο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ γενικά ή τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία...

Αυτό δεν σημαίνει ότι τα άλλα στοιχεία η ανάλυση που κάνουμε για τις κοινωνικές δυνάμεις, τον υποκειμενικό παράγοντα, τις πλατείες, το συνειδητό και το αυθόρμητο, το νέο περιεχόμενο της ριζοσπαστικοποίησης, ο ρόλος των φτωχοποιημένων μικρομεσαίων και η σχέση τους με τους εργαζόμενους δεν έχουν τη σημασία τους και μάλιστα την ξεχωριστή σημασία τους.

Αλλά όταν όλοι μιλάμε για πρωτόφαντη ανθρωπιστική κρίση, μιλάμε για χαμένη γενιά σαν να ναι πόλεμος, για 200.000 πτυχία στο εξωτερικό, που εσύ σαν χώρα έχεις πληρώσει και οι άλλοι τα αγοράζουν για ένα κομμάτι ψωμί.

Αυτά τα 200.000 παιδιά δεν προσφέρουν στο κύκλο παραγωγής κατανάλωσης αλλά ούτε και στις πολιτικές και κοινωνικές διαδικασίες...

Όποιος δεν καταλαβαίνει ότι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το 4μηνο σταθεροποίησης είναι εκ των ουκ άνευ, δηλαδή το α και το ω μιας αριστερής ανθρωπιστικής πολιτικής, τότε τι καταλαβαίνει;

Να θυμίσουμε για άλλη μια φορά τον Γληνό στο έργο: ''Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ''. Εκεί περιγράφει ότι εάν δεν βάλει πρώτο καθήκον το να σωθεί η χώρα από την πείνα δεν θα βρει παρά τα κελύφη (κουφάρια) αυτών που θα ήθελαν, θα μπορούσαν να παλέψουν για μια ελεύθερη ζωή.

Ενώ λοιπόν η κοινωνία αγωνιά για κάθε τι που εξαγγέλλεται, που χτίζει λιθαράκι- λιθαράκι την ενότητα γύρω από μια νέα ριζοσπαστική ταξική ανθρωπιστική φιλολαϊκή πολιτική, μερικοί εξακολουθούν να σφυρίζουν αδιάφορα, όπως τότε με τις πλατείες που όλος ο κόσμος πήγαινε στο Σύνταγμα και αυτοί στην Ομόνοια, Μπουένος Αϊρες, Νέα Υόρκη...

Αδιάφορα και τώρα... έχουν προδιαγράψει τις εξελίξεις, έχουν σιγουρέψει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτύχει και περιμένουν τη δεύτερα παρουσία... Περιμένουν μαζί με το Σαμαρά να περάσει το λεωφορείον της Αριστερής Παρένθεσης σαν να πρόκειται απλά για μια βόλτα με αυτά τα τουριστικά λεωφορεία που δείχνουν τα αξιοθέατα.

Ο κόσμος αντιδρά δυσανασχετεί για την αντι ενωτική πολιτική στο δημοσιογραφικό λόγο του ΚΚΕ που απλώς καταγράφει τις δυσκολίες αυτό βέβαια στη καλή εκδοχή του πολιτικού του λόγου γιατί συνήθως διανθίζεται μαζί με τη σεναριογραφία τύπου ρομάντζο, με σενάρια μηχανορραφίες, πουλημένους πολιτικούς, εξαγορασμένες πολιτικές από την εποχή του Μάαστριχ.

Είναι σαν να ναι σε εξέλιξη ένα τροχαίο δυστύχημα και να τσακωνόμαστε για τις ελλείψεις σε υγειονομικό προσωπικό αντί να δώσουμε τις πρώτες βοήθειες.

Από την άλλη ο Πανούσης τι κάνει; μπροστά στο θαυμασμό που αναπτύσσεται για τον αμόλυντο μαξιμαλισμό εκτός τειχών και μάλιστα πολλές φορές εντός όχι για την κυρίαρχη γραμμή του Συριζα αλλά και για τα συνεχώς τροποποιούμενα αλλά αποτυχημένα και εμμονικά plan b,

λέει ότι, παιδιά ας κουβεντιάσουμε τα αυτονόητα.

Σε ακατάλληλο καιρό με κίνδυνο να αλλάξει η ατζέντα, ενδεχομένως.

Αλλά ξέρετε η ριζοσπαστική αριστερά έχει ξανασυνεργαστεί με ανθρώπους σαν τον Πανούση.

Δηλαδή που έχουν ένα επιστημονικό backgroud και ένα ορθολογισμό της πολιτικής χρησιμότητας.

Και τέλος πάντων προτιμότερη η κριτική επί των γραφόμενων παρά καθεστώς αυτολογοκρισίας.

Η παράφραση στη διατύπωση του Πουλαντζά ίσως να χρειάζεται ένα ερωτηματικό....δηλαδή απέναντι στο ΚΡΑΤΟΣ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ που προσπαθεί να επιβάλλει το σύστημα εμείς θα επικαλεστούμε όλες αυτές τις δυσκολίες για να επιβάλλουμε από την κυβέρνηση ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ;

Το σίγουρο είναι το σύστημα δεν θα διστάζει να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα από πολιτική τύπου κατσαρόλας, κόκκινη προβιά.

Εμείς θα αποκλείσουμε τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου;

Εμείς λέμε όχι λογοκρισία στην πολιτική αλητεία όχι κυρίως καταστολή, όχι λέμε μόνο στο φασισμό που δοκιμάζει να σηκώσει κεφάλι αλλά και σε κάθε ανόητο που στη πολιτική ανοιχτών θυρών και δημοκρατικών ρυθμίσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα που εφαρμόζει η κυβέρνηση, επιχειρούν την ταύτιση μας με ότι αντιδραστικό έχει επιβληθεί στο παρελθόν.

Κατά την γνώμη μου όχι σε μεθοδεύσεις ...

Αλλά όλη η αλήθεια στο λαό. ΜΑΘΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, μάθημα εφαρμοσμένης δημοκρατίας σε κάθε περίπτωση.

Και δεν χρειάζεται να διστάζουμε αλλά μαζί με εφαρμογή του χρονοδιαγράμματος θεσμικών μεταβολών, ρητορική, χωρίς ταλαντεύσεις για το αν χρειαστεί να του πούμε για τις δυσκολίες.

Και ότι χρειαστεί θα το κάνουμε μαζί και όχι όπως έλεγε μια παλιά διαφήμιση ....σκεφτόμαστε πριν από σας για σας. Γιατί δημοκρατία και πάλη για την δημοκρατία σημαίνει συνεύθυνη, συναπόφαση, συνέργεια.

ΑΡΑ η απάντηση είναι ότι δεν ιδεολογικοποιούμε τις αντιθέσεις, δεν παλεύουμε με φαντάσματα, δεν φτιάχνουμε φαντάσματα, το μέλλον μαζί με το παρελθόν διαγκωνίζονται να χωρέσουν στο παρόν, και μεις δεν έχουμε παρά να το σεβαστούμε, να χαράξουμε τις ράγες που στέρεα το τρένο της μεγάλης φυγής θα πατήσει για να ξεκινήσει.

Θοδωρής Σπηλιόπουλος